Zijo Rizvanbegović, alijas Zijo Valentino, osnivač i frontmen grupe “Valentino”, ljeto je proveo radno, nastupajući na brojnim festivalima i koncertima širom regije. Ni u narednom periodu neće biti drugačije, a već za decembar najavljuje novi singl i spot. Kaže da bi volio održati i veliki koncert u rodnom Sarajevu, gdje je njihova muzička čarolija počela 1982. godine.
- Što se tiče sarajevskog koncerta, više od 20 godina čekam na pravi. U međuvremenu smo bili zainteresirani da proteklih godina sa svojim sugrađanima dočekamo Novu godinu na trgu, ali su gradski oci i majke mislili drugačije. Tako da 1. januara uvijek otvaramo šampanjac od Herceg-Novog do Čikaga, od Bihaća do Zrenjanina, od Bijeljine do Novog Sada, ali se u Sarajevu, što bi rekao Zuko Džumhur, slabo nakucasmo čaša i ispjevasmo pjesama - govori Rizvanbegović.
Zadnji izlaz
S obzirom na to da su na muzičkoj sceni 33 godine te da su hitovi poput “Volim te još”, “Oka tvoja dva”, “Bez tebe”… popularni i danas, Rizvanbegović ističe da je publika ta koja uvijek favorizira stare hitove.
- Tako dolazimo u apsurdnu situaciju. Imamo stare pjesme iz osamdesetih, što nas hrani, oblači i čini sretnima, ali s druge strane, publika ima manje strpljenja da prihvati nove. Ponekad se osjećam kao renesansni slikar, koji na izložbama uvijek izlaže stare slike, a nove okrene naopako, prema zidu. U Americi i Evropi stari bendovi i pjevači rade turneje na kojima predstavljaju prvenstveno nove materijale, a kod nas, ako bih preskočio “Volim te još”, “Oka tvoja dva” ili “Bez tebe”, morao bih vratiti karte i šmugnuti na zadnji izlaz - govori muzičar.
U svojoj dugogodišnjoj karijeri održali su brojne koncerte i nastupe širom regiona i inozemstva. Njihove turneje zovu se "Dođite da promuknemo zajedno", a govori da se najviše sjeća posljednjeg nastupa, posebno jer je bio dobro posjećen. Od starijih nastupa, izdvaja prvi legendarni u Domu mladih, na stadionu Tašmajdan, hali Pionir, Sportskoj dvorani u Zagrebu te u Sidneju i Torontu.
- Pamtim i one u mračnim klubovima po industrijskim zonama, ispunjenim sumnjivim tipovima i ženama lakšeg morala. Najradije pamtim velike i uspješne, ali ne mogu ni da zaboravim one gdje smo se smrzli, gdje su nam menadžeri bježali kroz zadnji izlaz s džepovima punim naših para ili one gdje smo svirali sami sebi - iskren je Rizvanbegović.
Ocjenjujući današnju muzičku scenu, navodi da je talas rokenrola zamijenio novi pravac, moglo bi se reći znatno manje vrijednosti i kvaliteta. Kao razlog za to, navodi to što nema novih talentiranih pop i rok muzičara i da taj zvuk nije više u modi. Govori da je srednja klasa bila ta koja je držala duh i kulturu ovih prostora, ali da se povukla po kućama i sakrila od ugojenih kontroverznih biznismena i političara ili je utekla preko bare.
Horda vukova
- Šou biznis danas funkcionira totalno drugačije. Imate kompozitore, kleptomane, koji su prikopčani 24 sata dnevno na turski i grčki internet, tekstopisce koji nemaju dodira sa poezijom. Ljubav, veze i odnose zaljubljenih sveli su na krstaške ratove. Ubile su nas turske, indijske i meksičke serije. E, onda, kad se složi plagijat, traži se pjevačica da doda trilere. Dok se pjesma snima, ispred vrata čeka horda vukova, red stilista, frizera, menadžera i svi traže dio kolača. Danas se muzika uglavnom gleda, plesačice su najpopularnije pjevačice - smatra muzičar.
Da bi se poboljšala trenutna muzička i scenska slika, ističe da bi se trebalo poraditi na tome, i to na državnom nivou.
- To znači da talentirani imaju beneficije, televiziju kao osnovnu podršku, kvalitetne muzičke emisije u glavnom terminu, radijsku i novinsku podršku, barem minimalnu ekonomsku, prostor za rad, kao što smo mi imali Dom mladih i hipi klupu. Nezapamćena je bijeda, kokuzluk je blaga riječ, tako da su totalno druga pravila igre - kaže Valentino.
Kada ljudi odluče da muzika bude njihov životni put, ona im postaje i način života. Takav je slučaj i s Rizvanbegovićem. Ističe da, kada se neko više od 30 godina bavi time, kada živiš tu ideju i tempo, nikada ne možeš prestati.
- Najveća je sreća što radim ono što ja jesam. A usput nemam šefa, direktora, radničke sastanke i regrese. Buđenje je prirodno. Sreća je što ljudi vole naše pjesme, mnogi tinejdžeri dolaze nam na koncerte po cijelom svijetu, prate nas na internetu tako da sigurno starimo, okruženi lijepom emocijom i finim svijetom - zaključuje Rizvanbegović.
Sin neka se hvata alata
Zijo Valentino u braku je s glumicom Martom Keler, s kojom ima petogodišnjeg sina Gordana. S obzirom na to da se ostvario i u ulozi roditelja, muzičar govori da tek sada razumije svoje roditelje, koji se nikada nisu istinski pomirili s činjenicom da je amfiteatar fakulteta posmatrao kao koncertni prostor, a ne kao mjesto za učenje.
- Gogo neka se hvata alata, medicine i zanata, a muzika može pod hobi - dodaje muzičar.
Iz kafane u šou realnosti
Grupe koje su nastale i djelovale kada i “Valentino”, dale su antologijske numere, koje se i danas slušaju s istim žarom kao nekada. Rizvanbegović govori da ne postoji recept za to, ali da postoji nekoliko parametara koji doprinose uspjehu neke pjesme.
- Neophodan je iskonski talent. Kod nas je bio autorsko-umjetnički talas, koji se osamdesetih razlijevao iz Sarajeva po bivšoj Jugoslaviji s velikim kompozitorima, pjevačima, glumcima, slikarima, rediteljima, pjesnicima, arhitektima, a koji može da raste samo u ekonomski zdravim sredinama. Tu klinci mogu da budu ambiciozni umjetnici, a ne da izađu s Akademije pa pravo u kafanu ili, još gore, iz kafane u šou realnosti. Oni zaglupljuju ljude, a djeci daju pogrešnu sliku o umjetnosti i šou biznisu. Nema velikih bina i šarenih reflektora na prvim nastupima. Prvo garaža pa nosanje pojačala, pa vježbanja dok ne dođe prvi ugovor. Naš prostor prepun je, zaista, talentirane djece, koja bi samo pjevala, jer misle da je to izlazak iz kokuzluka - pojašnjava Rizvanbegović.
Ponekad se osjećam kao renesansni slikar koji na izložbama uvijek izlaže stare slike, a nove okrene naopako, prema zidu

Ostale vijestiArhiva