Streličarstvo je veština korišćenja luka u svrhe ispaljivanja strela. Streličarstvo je tokom istorije nalazilo svoju primenu u lovu i borbi a kasnije je postalo sport. Osoba koja se bavi streličarstvom naziva se „streličar“. Najraniji konkretan trag streličarstva star je pet hiljada godina. Luk je verovatno prvo korišćen za lov, a tek kasnije u svrhe ratovanja. Stare civilizacije, prvenstveno Persijanci, Grci, Indijci, Kinezi, i Korejci, imali su veliki broj streličara u svojim vojskama. Ispostavilo se da su strele posebno pogubne za velike vojne formacije. Tokom srednjeg veka, korišćenje streličara u zapadnoevropskim ratovima nije bilo dominantno koliko se u popularnoj kulturi obično smatra. Streličari su obično bili najmanje plaćeni vojnici u vojsci, ili čak regrutovani među seljacima. Takva strategija bila je posledica male cene lukova i strela u poređenju sa cenom mačeva i oklopa. Profesionalni streličari, za koje je potrebna dugogodišnja obuka i kvalitetniji lukovi zbog toga su bili retki u Evropi. Nasuprot tome, u Aziji i arapskom svetu streličarstvo je bilo veoma zastupljeno. Streličari-konjanici su sačinjavali glavnicu vojne snage većine Mongola. Razvitkom vatrenog oružja, streličarstvo se sve manje koristi u ratovanju. Prva vatrena oružja su bila lošija u dometu, učestalosti paljbe i probojnosti oklopa od visokokvalitetnih lukova, ali je za njihovo korišćenje bila potrebna drastično kraća obuka. Streličarstvo je danas olimpijski sport.