Ideja o samoozdravljenju ili bržem ozdravljenju pomoću pozitivnog stava odavno je zaintrigirala istraživače. Brojne su studije u kojima je analiziran uticaj stepena optimizma pacijenata na tok bolesti i uspeh procesa lečenja, čak i kada se radi o smrtonosnim bolestima kao što su srčani udar i rak. Početkom '90-ih godina objavljeni su zaključci naučnika iz istraživanja na ženama koje su obolele od raka dojke i prošle proces mastektomije. U sklopu ovog istraživanja mereno je psihičko stanje pacijentkinja tri meseca posle operacije i proveravano je njihovo zdravstveno stanje posle pet, deset i petnaest godina. Po završetku ovog perioda, ustanovili su da je za izglede preživljavanja pacijentkinja bilo od većeg značaja njihovo mentalno stanje i stepen optimizma posle operacije, nego bila koja druga karakteristika bolesti: veličina tumora ili godine pacijenta. Pored toga, pacijentkinjama koje su obolele od raka bavila se još jedna studija koja je pokazala da žene koje se posle otkrivanja bolesti osećaju bespomoćno imaju veće šanse da izgube ovu bitku ili da im se vrati zloćudna bolest, i to u roku od pet godina od postavljanja dijagnoze.
Koji je razlog ovog fenomena? Najverovatnije objašnjenje je da pozitivno gledanje na život pomaže lučenje nekih hormona: prvenstveno serotonina - hormona sreće. S druge strane, manja je produkcija hormona stresa i time je smanjena opasnost od srčanog udara. Jedna kanadska studija pokazala je da žrtve srčanog udara, ako zadrže pozitivan stav prema budućnosti, imaju čak tri puta manje šanse da ponovo dožive infarkt u roku od godinu dana. Psiholozi su proučavali rezultate ove studije poslednjih 100 godina i na osnovu rezultata su otkrili da optimizam i te kako utiče na poboljšano zdravstveno stanje.
Pre trideset godina pokrenuto je jedno zanimljivo istraživanje u Americi koje je svojom dugovečnošću nadživelo i veliki broj ispitanika. Naime, učesnici su odgovarali na pitanja o fizičkom i mentalnom zdravlju, socioekonomskom statusu, porodičnim stvarima, radnom veku... Između ostalog, ispitanici su imali zadatak da ustanove kakav im je stav prema starenju, tako što su morali da se odrede prema tvrdnjama kao što su: „Srećan sam isto kao kada sam bio mlađi" ili „Što sam stariji sve sam beskorisniji". Oni koji su imali pozitivan stav prema starenju živeli su u proseku sedam i po godina duže od onih sa negativnim stavom.
Stav prema starenju, kao i stav prema životu, mogu značajno da utiču na dužinu života, ali i na fizičko i mentalno zdravlje u procesu starenja. Naučnike je iznenadio još jedan podatak, a to je da faktori koji su inače povezani sa fizičkim zdravljem - težina, vežbanje, holesterol i pušenje - nisu imali toliko uticaja na dužinu životnog veka koliko optimistički stavovi.

Ostale vestiArhiva